Wzmacnianie podłoży gruntowych

Według Wytycznych wzmacniania podłoży gruntowych jako definicję podłoża budowli ziemnej należało rozumieć strefę gruntu poniżej podstawy budowli, w obrębie której właściwości gruntu mają wpływ na projektowanie, wykonanie i eksploatację budowli. Nowy katalog wprowadził rozróżnienie pomiędzy podłożem gruntowym budowli ziemnej i podłożem gruntowym konstrukcji nawierzchni. Jako podłoże gruntowe nawierzchni przyjmuje się strefę gruntu rodzimego lub nasypowego poniżej spodu konstrukcji nawierzchni, której cechy i właściwości wpływają na procesy: projektowania, wykonania i eksploatacji nawierzchni. Trzeba zauważyć, że taki podział jest jak najbardziej zasadny, ponieważ stosowane wcześniej uproszczenie w odniesieniu do podłoża gruntowego i nierozróżnianie, podstawą posadowienia jakiego obiektu ma ono być, prowadziło w wielu przypadkach do przyjmowania rozwiązań technicznych w zakresie wzmocnienia podłoża często nieadekwatnych do obciążeń, dla jakich miało stanowić fundament.

Jak definiowane jest zatem podłoże wzmocnione i co rozumiemy przez jego wzmocnienie? Za podłoże wzmocnione uważa się warstwę gruntu rodzimego lub nasypowego, ulepszonego przez działanie mechaniczne, chemiczne lub wykonanie elementów wzmacniających, w celu poprawienia jego stateczności albo parametrów związanych z jego nośnością pozwalających na posadowienie na nim konkretnego obiektu lub budowli. W tym kontekście należy zauważyć, że wyróżnia się dwa sposoby wzmacniania podłoża: powierzchniowy i wgłębny, różniące się zarówno sposobem wykonania, jak i rodzajem materiałów wykorzystanych do ich przeprowadzenia.